ความกลัว ทำให้เรามีวันนี้
ตูม!!! เดียวเมื่อ 13,800 ล้านปีก่อนก่อน
กำเนิดทุกสิ่งในเอกภพนี้ หรือที่เรียกกันว่า Big Bang และเมื่อ 4,540 ล้านปีที่แล้วโลกใบนี้ก็ถือกำเนิดขึ้น ถัดมาสักพักสิ่งมีชีวิตเซลล์แรกก็ได้ออกมาสัมผัสกับอากาศอันบริสุทธิ์ของโลก เซลล์เดียวเซลล์นั้นวิวัฒนาการต่อมาราวๆ750ล้านปี จนกลายเป็นมนุษย์ที่มีความซับซ้อนทางกายภาพอย่างในวันนี้
Big Bang Theory ทฤษฏีที่เชื่อกันว่าคือจุดกำเนิดของสรรพสิ่งในจักรวาล
.
การคัดเลือกทางธรรมชาติ – นก
“วิวัฒนาการ” ทฤษฏีที่มีชื่อเสียงมากที่สุดทฤษฏีหนึ่งของ ชาร์ลส์ ดาร์วิน เป็นกุญแจสำคัญที่ไขข้อสงสัยต่างๆของสิ่งมีชีวิตอันซับซ้อนบนโลกกลมๆใบนี้ ตั้งแต่เซลล์แรก จนถึงปัจจุบัน เราลองมาดูตัวอย่างง่ายๆของการอยู่รอดด้วยการคัดเลือกทางธรรมชาติอย่างเช่น นก สัตว์ที่เมื่อครั้งเกิดมาใหม่ๆยังไม่สามารถบินออกหาอาหารเองได้ ไม่เพียงแต่หาอาหารเองไม่ได้เท่านั้น เผลอๆจะกลายเป็นอาหารของสัตว์ที่ใหญ่กว่าด้วย สิ่งที่เราเห็นกันจนชินตาก็คือ ส่วนใหญ่นกมักจะสร้างรังบนที่สูง เช่นบนกิ่งไม้ หรือยอดไม้เท่าที่มันจะนำฟางเส้นเล็กๆมาวางได้ ถ้าเราสามารถมองย้อนกลับไปในอดีตได้ เราอาจจะเคยเห็น สัตว์ที่มีปีกและบินได้ (แต่ไม่รู้จะเรียกว่านกดีรึเปล่า) แต่สร้างรังบนพื้น หรือสร้างรังที่ระดับความสูงไม่มากจากพื้น แต่ก็เพราะไม่ได้สร้างรังไว้สูงมากนั่นเอง สัตว์ใหญ่อื่นๆที่สูงพอ ก็สามารถจับมันเป็นอาหารได้โดยง่าย พอเป็นแบบนี้นานเข้าๆ สัตว์บินได้ที่สร้างรังบนระดับความสูงไม่มากนักก็สูญพันธุ์ไป เหลือแต่นกที่สร้างรังบนยอดไม้แบบในปัจจุบัน
การสร้างรังบนที่สูงสิ่งที่เราเห็นได้บ่อยๆของสกุณา
.
การคัดเลือกทางธรรมาชาติ – มนุษย์
อีกหนึ่งตัวอย่างที่น่าสนใจคือ การร้องส่งเสียงของเด็กทารกก็เช่นกัน อาจจะเพราะความกลัวหรืออะไรก็ไม่ทราบได้(เพราะยังพูดไม่ได้) ทำให้เด็กทารกร้องออกมา และทุกครั้งที่ร้อง ผู้เป็นพ่อเป็นแม่ก็จะหันมาโฟกัสและเอาใจใส่กับการร้องนั้น หาทางแก้ปัญหา และทำให้เด็กหายร้อง ก็เพราะการเอาใจใส่แบบนี้นี่เอง ที่ทำให้เมื่อภัยมาถึงตัวทารก เสียงร้องของทารกทำให้พ่อแม่ยังสามารถหันมาสนใจทารกนั้นและดูแลให้ปลอดภัยได้ นั่นอาจจะเป็นเหตุผลที่เรายังดำรงเผ่าพันธุ์มาจนถึงทุกวันนี้ หากไม่นับเรื่องความเจ็บปวดทางร่างกายแล้วหนึ่งในเหตุผลนั้นก็น่าจะมีเรื่อง “ความกลัว” รวมอยู่ด้วย
การส่งเสียงร้องของทารกนับเป็นเครื่องมือที่ดีอย่างหนึ่ง
.
จุดประสงค์ที่มีความกลัว
มีการอ้างถึงจุดประสงค์ของความกลัวไว้ในบทความของ Julia Layton เรื่อง How Fear Works ว่ามันมีไว้เพื่อสร้างความอยู่รอด ไม่เพียงแต่มนุษย์เท่านั้นแต่รวมถึงหมู่มวลสรรพสัตว์ทั้งหมด เพราะว่าโดยทั่วไปสิ่งมีชีวิตที่กลัวอย่างถูกที่ถูกเวลามักจะนำพายีนส์เหล่านั้นอยู่รอดมาด้วย จึงเรียกได้ว่าคุณสมบัติที่ดีอย่างหนึ่งของความกลัวก็คือทำให้สิ่งมีชีวิตตอบสนองต่อสิ่งเร้าได้อย่างสมควรและเป็นราวกับบัตรผ่านของหมู่มวลสรรพสัตว์นำพาชีวิตมาจนถึงปัจจุบันนั่นเอง
ความกลัวนี่เองที่กระตุ้นให้เราอยากจะคงอยู่
.
ข้อดีของความกลัว
อีกหนึ่งคุณสมบัติของความกลัวก็คือ มันเป็นราวกับอินดิเคเตอร์ที่คอยบ่งชี้ถึงสิ่งที่เรายังมีไม่พอ เช่น ความรู้ที่ยังน้อย ทักษะที่ยังขาด ความสามารถที่ยังไม่มี เช่น นักเรียนที่กลัวการสอบตก กลัวไม่มีที่เรียนในรั้วมหาวิทยาลัยที่ตัวเองใฝ่ฝัน กลัวว่าจะขาดช่วงเวลาสำคัญจากการรับปริญญาในชีวิต ความกลัวที่มีมากพอนี้เองที่เป็นตัวกระตุ้นให้นักเรียนคนนั้นเพียรพยายาม เสริมความรู้ที่ยังน้อย เติมทักษะที่ขาด และฝึกฝนความสามารถที่มี ผ่านการสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้สำเร็จ
เพราะกลัวจึงรู้ว่ายังขาดเร่งขวนขวายหาความรู้
.
ถ้ามนุษย์เราไม่กลัวอะไรเลย
ลองคิดดูว่าถ้านักเรียนคนนั้นไม่กลัวอะไรเลย สอบตกก็ไม่กลัว ไม่ได้เรียนในมหาวิทยาลัยที่ต้องการก็ไม่เป็นไร โอกาสที่จะสอบผ่านเข้ามหาวิทยาลัยก็คงน้อยลง ซึ่งเขาอาจจะพอใจในชีวิตแบบนั้นก็ได้ แต่หากคุณไม่ได้พอใจแบบนั้น ความกลัวที่คุณมีก็นับว่าเป็นเพื่อนแสนดีคนหนึ่ง เช่นเดียวกันกับ “นก” ในย่อหน้าก่อนๆ หากมันไม่กลัวที่จะถูกสัตว์ใหญ่กว่าจับเป็นอาหาร มันก็คงสร้างรังของมันกลางพื้นโล่งๆข้างกองฟางก็เป็นได้ และสุดท้ายก็กลายเป็นเหยื่อของสัตว์ที่ใหญ่ในที่สุด
ทุกอย่างก็มีด้านสว่างและด้านมืด
.
ความกลัว แค่พูดขึ้นมาลอยๆ มันก็เหมือนกับความรู้สึกด้านมืดที่มนุษย์เราไม่อยากมีไม่อยากพบเจอ ในทางกลับกันมันเองก็มีข้อดีของตัวมันอยู่อย่างที่กล่าวไปแล้ว มันทำให้เราอยู่รอดมาจนถึงวันนี้ราวกับว่าตัวมันเองก็ไม่อยากจากพื้นพิภพนี้ไปและก็อยู่คู่กับสิ่งมีชีวิตมาช้านาน นับได้ว่าเป็นด้านสว่างของตัวมันที่น่าจะถอดแบบมาจากแสงสว่างแรกของ Big Bang เมื่อหลายหมื่นล้านปีก่อนเลยทีเดียว
.
เรื่องที่คุณอาจสนใจ
.