วันที่4 เส้นทางสายใหม่ที่ซ่อนอยู่ในวังวน
เวลา 5:30 น.
ผมตื่นขึ้นก่อนนาฬิกาปลุกอีกครั้ง แต่เช้านี้ไม่เหมือนเช้าที่ผ่านมา ผมรู้สึกเหมือนบางอย่างกำลังจะเกิดขึ้น ความรู้สึกนี้เหมือนลมเย็นที่พัดผ่านเบา ๆ แต่ทิ้งความรู้สึกบางอย่างไว้ในใจ ผมลุกขึ้นไปเปิดสมุดบันทึกอีกครั้ง และพบว่ามีข้อความใหม่ที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน มันปรากฏขึ้นราวกับถูกเขียนไว้เมื่อคืน
“ก้าวออกจากกรอบที่คุณสร้างขึ้นเอง แล้วคุณจะพบประตูที่ไม่เคยเห็น”
เวลา 7:00 น.
แทนที่จะเดินทางไปทำงานเหมือนเดิม ผมตัดสินใจหยิบวันลาพักร้อนออกมาอย่างกะทันหัน ผมไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน แต่วันนี้รู้สึกว่าผมต้องตามหาคำตอบที่สมุดบันทึกกำลังชี้นำ ผมออกจากบ้านโดยไม่มีแผน ผมเพียงแค่เดินไปตามถนน ปล่อยให้เท้านำทาง
เวลา 9:00 น.
ผมเดินมาถึงท่าเรือที่เรียกว่า นาโกย่าพอร์ท บรรยากาศเงียบสงบ ลมพัดเอื่อย ๆ ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงมาที่นี่ แต่มีบางอย่างดึงดูดให้ผมเดินไปขึ้นเรือลำเล็กที่จอดอยู่ บนเรือมีผู้โดยสารเพียงไม่กี่คน ผมนั่งลงที่มุมหนึ่งและมองออกไปยังทะเลกว้าง หญิงชราคนหนึ่งที่นั่งข้าง ๆ มองผมแล้วยิ้ม เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“เธอกำลังตามหาสิ่งสำคัญอยู่ใช่ไหม?”
ผมแปลกใจมากที่อยู่ ๆ จะมีคนมาทักทายเช่นนี้ แต่ก็พยักหน้ารับโดยไม่พูดอะไร
“สิ่งสำคัญบางอย่างซ่อนอยู่ในที่ที่เธอไม่เคยมอง” เธอกล่าวพร้อมชี้ไปยังทะเลเบื้องหน้า “บางครั้งคำตอบอยู่ในความนิ่งเงียบของสายน้ำ”
เวลา 11:00 น.
ผมลงจากเรือที่ท่าเรือเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง เป็นสถานที่ที่ผมไม่เคยมาและไม่รู้จักชื่อ มันเป็นชุมชนเก่าแก่ที่ดูเหมือนเวลาหยุดนิ่ง ผมเดินไปตามถนนเล็ก ๆ จนมาถึงวัดเก่าแก่ที่เงียบสงบ
ภายในวัดมีพระรูปหนึ่งนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ผมตัดสินใจเข้าไปนั่งข้าง ๆ และเล่าเรื่องสมุดบันทึกและการค้นหาคำตอบของผมให้ท่านฟัง
พระรูปนั้นยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วกล่าวว่า
“คำตอบไม่ได้อยู่ที่ว่าเธอจะพบอะไร แต่อยู่ที่ว่าเธอจะเลือกทำอะไรกับสิ่งที่พบ”
เวลา 13:00 น.
ผมเดินกลับไปที่ตลาดเล็ก ๆ ใกล้ท่าเรือ กลิ่นหอมของอาหารและเสียงพูดคุยของผู้คนทำให้ที่นี่มีชีวิตชีวา ผมพบร้านขายของเก่าร้านหนึ่ง และในร้านนั้นผมเห็นสมุดบันทึกที่หน้าตาคล้ายกับเล่มที่ผมมี
“สมุดเล่มนี้มาจากไหนครับ?” ผมถามเจ้าของร้านด้วยความสงสัย
“มันเป็นของชายคนหนึ่งที่เคยมาที่นี่เมื่อหลายปีก่อน เขาบอกว่าเขาจะทิ้งมันไว้ให้คนที่ต้องการค้นหาทางใหม่ในชีวิต”
เวลา 15:00 น.
ผมกลับมานั่งที่ริมทะเลอีกครั้ง มองดูสายน้ำ พร้อมกับเปิดสมุดบันทึกเล่มเก่าของผม ข้อความสุดท้ายที่ผมพลิกไปมาแล้วเจอคือ “สิ่งที่คุณค้นหา อาจไม่ใช่คำตอบ แต่อาจเป็นจุดเริ่มต้นของการเดินทางครั้งใหม่”
เวลา 18:00 น.
ผมกลับมาถึงบ้านในตอนเย็น รู้สึกเหมือนหัวใจเบาสบายขึ้น วันนี้ผมไม่ได้พบคำตอบที่ชัดเจน แต่ผมได้เรียนรู้ว่าการออกจากกรอบเดิม ๆ ทำให้ผมเห็นโลกในมุมที่ต่างไป
คืนนี้ผมปิดสมุดบันทึกด้วยความรู้สึกที่แตกต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมา และรู้ว่า… พรุ่งนี้จะเป็นอีกวันหนึ่งที่ผมจะไม่ปล่อยให้ชีวิตวนลูปเดิมอีกต่อไป
“บางที… การเดินทางนี้เพิ่งเริ่มต้น”